Wytrawianie jest prawdopodobnie najbardziej zmiennym etapem, dlatego staranny dobór najlepszego składu wytrawiacza oraz kontrola temperatury wytrawiania i czasu wytrawiania są niezbędne, aby uzyskać pewne i powtarzalne wyniki. Bardzo często wymagana jest eksperymentalna metoda prób i błędów, aby znaleźć optymalne parametry dla tego etapu.
Materialografia
Metale i ich stopy nadal odgrywają znaczącą rolę w wielu formach rozwoju technologicznego, ponieważ oferują szerszy zakres właściwości niż jakakolwiek inna grupa materiałów. Liczba znormalizowanych materiałów metalowych sięga kilku tysięcy i stale rośnie, aby sprostać nowym wymaganiom. Jednak w miarę ewolucji specyfikacji dodano ceramikę, polimery lub materiały naturalne, aby objąć szersze spektrum zastosowań, a metalografia rozszerzyła się o nowe materiały, od elektroniki po kompozyty. Termin „metalografia” jest obecnie zastępowany bardziej ogólnym terminem „materiałografia”, obejmującym również ceramikę „ceramografię” lub „plastografię” polimerów.
W przeciwieństwie do metali, wysokosprawna lub sztuczna ceramika ma wyższą twardość, mimo że jest zasadniczo krucha. Inne wyjątkowe właściwości to doskonałe działanie w wysokich temperaturach i dobra odporność na zużycie, utlenianie lub korozję w agresywnych środowiskach. Jednak na pełną korzyść, jaką mogą zapewnić te materiały, duży wpływ ma skład chemiczny – zanieczyszczenia – i mikrostruktura.
Podobnie jak w przypadku preparatyki metalograficznej, przygotowanie próbek ceramicznych do badań mikrostrukturalnych wymaga przeprowadzenia kolejnych etapów, jednak na każdym etapie wymagany jest staranny dobór parametrów i ich optymalizacja, nie tylko dla każdego rodzaju ceramiki, ale także dla konkretnego gatunku. Ich wrodzona kruchość sprawia, że wskazane jest zastąpienie konwencjonalnych materiałów ściernych diamentem na każdym etapie przygotowania, od cięcia do ostatecznego polerowania.
Pole do oświetlania
Oświetlenie jest najpowszechniejszą techniką oświetlania w analizie metalograficznej. W incydentalnym BF ścieżka światła wychodzi ze źródła światła, przechodzi przez soczewkę obiektywu, odbija się od powierzchni preparatu, wraca przez obiektyw i ostatecznie dociera do okularu lub kamery w celu obserwacji. Płaskie powierzchnie dają jasne tło dzięki odbiciu dużej ilości padającego światła do soczewki obiektywu, podczas gdy niepłaskie cechy, takie jak pęknięcia, pory, wytrawione granice ziaren lub cechy o wyraźnym współczynniku odbicia, takie jak osad i wtrącenia drugiej fazy na powierzchni wydają się ciemniejsze, ponieważ padające światło jest rozpraszane i odbijane pod różnymi kątami lub nawet częściowo pochłaniane.
